Balangiga Massacre

The Balangiga massacre, as it is known in the Philippines, or the Balangiga affair, as it is known in the United States, was an incident in 1901 during the Philippine-American War where more than forty American soldiers were killed in a surprise guerrilla attack in the town of Balangiga on Samar island. This incident was described as the United States Army's worst defeat since the Battle of the Little Bighorn in 1876. Filipinos regard the attack as one of their bravest acts in the war.

The subsequent retaliation by American troops resulted in the killing of 2000–3000[8] Filipinos on Samar, the majority of whom were civilians. The heavy-handed reprisal earned a court-martial for Gen. Jacob H. Smith, who had ordered the killing of everyone ten years old and over. Reprimanded but not formally punished, Smith was forced into retirement from the service because of his conduct.

The attack and the subsequent retaliation remains one of the longest-running and most controversial issues between the Philippines and the United States. Conflicting records from both American and Filipino historians have confused the issue. Demands for the return of the bells of the church at Balangiga, taken by the Americans as war booty and collectively known as the Balangiga bells, remain an outstanding issue of contention related to the war. One church bell remains in the possession of the 9th Infantry Regiment at their base in Camp Red Cloud, South Korea, while two others are on a former base of the 11th Infantry Regiment at F.E. Warren Air Force Base in Cheyenne, Wyoming.

According to some nationalist Filipino historians, the true "Balangiga massacre" was the subsequent American retaliation against the Samar population.

ABS-CBN: The Correspondents' documentary on the Balangiga Bells

"Nakaraang Ayaw Lumipas"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Sa kasalukuyang panahon, binansagang makabago, napakadaling magbahagi at kumalap ng impormasyon patungkol sa halos lahat ng bagay dahil sa mga "gadgets",kompyuter at internet ngunit lingid sa kaalaman ng nakararami ay LAGANAP sa bansang Pilipinas ang isang karamdaman...

Ito ay kabilang sa mga pangunahing dahilan kung bakit ang Pilipinas ay napag-iwanan na ng kanyang mga kapitbahay sa Asya at kung bakit laganap ang pagmamalabis, kawalan ng hustisya at kurapsyon sa bansa...

Ang karamdamang ito ay taglay ng napakalaking bahagi ng populasyon mula bata hanggang matanda, mayaman man o mahirap...

Walang napag-aalamang gamot ang makapagpapagaling dito....

Ang karamdamang ito ay tinatawag na "Walang Paki-alam".

Hindi ba't marami ang kibit-balikat sa mga isyung panlipunan na kinakaharap ng bansa na sigurado rin namang makakaapekto hindi lamang sa kasalukuyan kundi pati na rin sa susunod pang mga henerasyon?

Talagang nakapanlulumo na maraming tao ang nakokotento na lamang na mamuhay na mistulang alipin sa "tadhana" at dikta ng panahon.

Walang masama sa paniniwala sa tadhana pero nararapat bang maging tagapanood na LAMANG sa pelikula ng totoong buhay?

Hindi...

Bilang mamayan ng isang bansa, tungkulin ng tao na makibahagi sa paghubog ng hinaharap ng kanyang bayang sinilangan hindi lamang para sa kanya o sa kanyang pamilya kundi para sa isang marangal na hangarin.

Ang hangaring tuparin at isabuhay ang tungkuling namana niya galing pa sa kanyang mga ninuno - ang maglingkod sa bayan.
May magagawa ang isang pangkaraniwang mamayan na ikabubuti ng lipunan.

Unang-una ay ang pagpuksa sa tradisyon ng kawalan ng paki-alam sapagkat kung ito ay mawawala, susunod na ang mga pagbabagong inaasam-asam ng lipunan.


Ang bansang Pilipinas ay hindi magbabago kung ang mga tao ay hindi magiging mapanuri at magsasalikisk kung ano ngaba ang katotohanan sa likod ng mga pangyayari at kung ano ang mga implikasyon nito.

Kung hingi mo ay pagbabago, patunayan mo sa sarili mo na nagawa mo na ang lahat ng iyong makakaya para makatulong ka sa paghubog ng Pilipinas na iyong ninanais.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"Ating bigyang dila ang nabulagang kaisipan, at kusang igugugol sa kagalingan ang ating lakas sa tunay at lubos na pag-asa, ng tayo'y magtagumpay sa minimithing kaginhawaan ng bayang tinubuan."


-Andres Bonifacio




Marahil ay isa sa mga butas ng Rebolusyon sa pamumuno ni Emilio Aguinaldo ay ang pagkakapaslang kay Andres Bonifacio. Hindi maikakaila na napakalaki ng papel na ginampaman ni Andres Bonifacio upang mabuo ang Katipunan.

Ano nga ba ang kasalanan ni Bonifacio? Marapat ba siyang parusahan ng kamatayan ng dahil lamang sa pagtiwalag niya sa pamunuan ni Aguinaldo na nag-ugat sa pambabastos sa kanya?


Kung ihahambing si Bonifacio sa mga pinuno natin ngayon, siya ay nabibilang sa mga taong pinaparusahan ng dahil lamang sa kanilang paninindigan at pulitika.

Ng mamatay si Bonifacio, naging malaya na nga bang talaga ang bansa? Ang hangarin ng pumatay kay Bonifacio ay ang pag-isahin ang mga nagsi-aklas ngunit natamo ngaba ito?

Nauwi sa wala ang mga pagsisikap ng marami na makamit ang tunay na kalayaan ng si Aguinaldo mismo ay nagbigay daan sa mga mananakop. Kung nabubuhay pa si Bonifacio sa panahong iyon ay hindi sana naisakatuparan ang mga balak pangyayaring ito.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

"It is obvious that Rizal was not against Revolution in itself but was against it only in the absence of preparation and arms on the part of the rebels. This was because Rizal feared that without arms, the rebels would surely be defeated and thereby cause irreparable damage to the innocent people."

-Teodoro A. Agoncillo, History of the Filipino People, Eight Ed.

Hindi maikakailang si Rizal ay isa sa mga taong nanatiling mahirap hulaan aking ano ang iniisip at kung ano ang kanyang totoong layunin kayay hindi nakapagtataka kung bakit maraming debate ang nagganap kung ano nga bang talaga ang kanyang kagustuhan.

Si Rizal ay tutol sa pag-aaklas ng walang sapat na kagamitan at armas laban sa mga Kastila. Sapagkat isa siya sa mga taong kritkal ang pag-iisip at isinasaalang-alang ang kapakanan ng nakararami, hindi nakapagtataka kung bakit ganito na lamang ang kanyang reaksyon nang hiningan siya ng payo ni Pio Valenzuela ukol sa pinaplanong rebolusyon ng Katipunan.

Alam niya na dehado ang mga Pilipino sa labanan at ito ay magdudulot ng kamatayan ng maraming tao kasama na ang mga inosente. Di masasabing siya ay tutol sa "Rebolusyon" na pinaplano ng Katipunan. Marahil kung mayroon lamang sapat na suporta at armas ang mga Katipunero, siguradong susuportahan niya ito.

Si Rizal at Bonifacio ay pareho ang nais makamtan ngunit inihayag lamang ni Rizal ang kanyang saloobin sa kalaunang mangyayari kung itutloy ng Katipunan ang kanilang balak ng di sila handa.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

blog number 1

I'm Harvey Martin L. Alvarado

My alibata name is HIMANGRAW




How did the Filipinos resisted the one thought of Spanish feature?
> The Filipinos resisted the one thought of Spanish feature in different ways. Some Filipinos were colonized because of the fact that they receive Christianity as their religion. However, this was not only their way of resistance because some Filipinos never accepted and be under the rule of the Spaniards. This was shown of the relative rebellions during those times. The different rebellions were raised because it was a way in opposing the regulations that made the lives of many Filipinos worst.

What is the most effective Spanish colonization technique?
> For me, the most effective Spanish colonization technique is the use of armed forces to conquer the Philippines. They have consummate weapons like canyons, rifle, swords. In addition they were wearing helmets and their bodies were covered by protective coatings made of steel and iron. More importantly, they have enough preparations and exercises as a soldier or warrior. The Filipinos were easily colonized because of there fact\t that they do not have enough preparations unlike the Spaniards. Also they were easily colonize because most of them were farmers and fishermen.

What is your groups opinion of the RCC response regarding the reproductive health bill authored by Cong. Edcel Lagaman
>On my part, the RCC is in the right track because they have a good insight in opposing the "commercializing of the contraceptives". If this bill will be passed in the Congress, then negative impact towards the Filipinos will certainly occur. Couples or even non couples can access easily in using the contraceptives. For sure they will abuse in using the said contraceptives. The RCC is just concern with the health welfare of the Filipinos considering that contraceptives can risk the health of the Filipinos.

Lahing Mangyan

Sa Literatura ang
salitang "MANGYAN" o "Mangianes, Manghianes, Manguianes" ay
pinagsama-samang pantukoy sa 7 "ethnoliguistic" na tribo na naninrahan
sa kabundukan ng Mindoro, ang ikapitong malaking isla sa hilagang parte
ng Karagatang Sulu, parteng timog ng Batangas at ng kalakhang Luzon.
Bagama't ang kapatagan ng probinsya ng Mindoro ngayon ay nauukapahan na
ng mga non-Mangyan groups katulad ng mga Tagalog, Bisaya at ilang mga
Ilokano.

Ang Pitong tribong bumubuo sa komunidad ng Mangyan na may kanya-kanyang
populasyon ay : Batangan o Taubuhid/Tawbuhid may 36,000 na populasyon,
ang may pinakamarami sa mga Mangyan. Alangan, na nasa parteng Hilaga ng
Mindoro ma ,e kabuuang 13,500 populasyon. Iraya ang mga katutubong nasa
parteng hilagang-kanluran ng Mindoro, may kabuuang 35,000 na dami at
karamihan sa kanila ang umuukupa sa Mt. Halcon, isa sa mga paboritong
Mountain Peak na akyatin ng mga mountaineers Tadyawan naman ang tawag sa
mga Mangyan na nasa Hilangag-Silangan ng Mindoro, may 2,000 populasyon.
Buhid naman ang sa may parteng Timog, 6,500 naman ang kanilang
populasyon. Ang mga buhid ay nabubuhay rin sa pamamagitan ng pangingisda
sa dagat. Ang Ratagnon, 10,500 ang dami, katulad din ng mga Buhid ang
mga Ratagnon ay sa me dulong katimugan ng Mindoro na kalimitang ang
pinagkukunan din ng pagkain eh ang dagat. Sa mga tribo ng Mangyan, itong
Hanunuo (18,500) o kalimitang tinatawag na "Mangyan Patag" ang
pinakanakalasap ng sibilisasyon. Sa parteng timog din ng Mindoro sa mga
bayan ng Roxas, Mansalay, Bulalacao at ng San Jose kung saan, karamihan
sa kanila ay nakikisalamuha na sa mga Kristiano( ang kalimitang panuring
nila sa mga Non-Mangyan individuals). Marami na rin ang mga pari at
misyonaryo ang nakapagturo sa kanila, bagamat, naiipanatili pa rin ng
mga Hanunuo ang kanilang kultura at tradisyon.

Noong 600-700 taon na ang nakaraan unang nanirahan ang mga Mangyan sa
Mindoro, napaniwalaan na nagmula sila sa parteng Kabisayaan ng
Pilipinas. Ang katotohanan... sila ang unang tao sa Mindoro

Ang mga mangyan ay mayroong mayamang at katangi-tanging kultura. Sila ay
marunong tumugtog ng gitara, byulin, plawta, at gong. Mayroon silang
tinatawag na ambahan na binubuo ng mga salitang magkasintunog na
binibigkas nila o minsan nama’y inaawit ng walang saliw ng anumang
instrumento.

Makikilala ang isang Mangyan sa kanyang kasuotan na pinapakita rin kung
sa aling tribo siya nabibilang. Ang mga Alangan at Tau-Buid ay gumagamit
ng mga puno at halaman bilang kasuotan. Ang mga babaeng Alangan ay
nagsusuot ng kasuotan na gawa sa nililang rattan samantalang bahag na
gawa sa balat ng kahoy naman ang isinusuot ng kalalakihan. Ang nga
lalaki at babaeng Tau-Buid naman ay gumagamit telang gawa sa balat ng
kahoy bilang kasuotan. Ang karaniwang damit ng lalaki’t babae sa
kanilang tribo ay ang bahag. Ang mga lalaking Hanunuo ay nagsusuot din
ng bahag at damit pantaas samantalang ang mga babae nama’y gumagamit ng
mga maiksing sayang na kulay lila at mga nilálang damit pantaas. Ang mga
babaeng Buhid naman ay nagsusuot ng puti at itim na saya na tinatawag na
abol at ang lalaki naman ay nakabahag din. Isang katangian ng lahat ng
mga tribong nabanggit ay ang kanilang pagkahilig sa mga palamuting gawa
sa mga bato o “beads”.

Ngayon, isa sa mga pangunahing hanapbuhay ng mga Mangyan ay ang kanilang
mga “handicraft” o gawang-kamay mula sa mga pinong sanga, bato at bulak.
Nagtatanim din sila ng ng palay, mais, beans, saging, at kamoteng-kahoy.
Sila ay makakalikasan ngunit ang kanilang pamumuhay ang nanganganib ng
dahil sa walang habas na pagsira sa kalikasan ng mga “illegal loggers”.
Ang ilang mga Mangyan ay nagsisilbi paminsan-minsan bilang trabahador ng
mga taga-patag.

Ang mga sumusunod ay ilan sa mga maling paniniwala tungkol sa mga
Mangyan at ang kanilang kaakibat na paliwanag:

Naniniwala ang iba na ang mga Mangyan ay may buntot. Maituturing itong
insulto sa panig ng mga Mangyan. Ang sumulat nito ay tinutukoy ang
telang pahaba ng bahag na isinusuot ng mga lalaking Mangyan.

Ayon sa iba, ang mga Mangyan ay mga pulubi. Iilan lamang mga nayon sa
isang komunidad mg mga Mangyan ang namamalimos sapagkat ang mga Mangyan
ay may ay may mataas na pagtingin sa kanilang mga sarili.
Pinaniniwalaaang hindi kaaya-aya para sa isang Mangyan ang mamalimos sa
daan. Bunga marahil ito ng kanilang pagpapahalaga sa kanilang kalayaan
at sa kanilang kakayahang mamuhay ng hindi humihingi ng tulong mula sa
iba. Nakatuon ang pamumuhay ng mga Mangyan sa payapang
pakikisalamuha.Nakikibagay din ang mga Mangyan sa kanilang kapaligiran.

Ang karaniwang Mangyan ay nakatira sa isang tagpi-tagping bahay kubo na
may sahig na yari sa kawayan. Ang ilang grupo ng mga Mangyan, kabilang
na ang mag alangan ay nakatira sa mga magkakadikit na bahay na tinatawag
na balay-lakoy kung saan tatlo hangang dalawampung pamilya ang
naninirahan.

Ang mga krimen, pagnanakaw, o karahasan sa mga Mangyan ay bihirang
mangyari. Bawat tribo ay amy sariling batas na nagsisilbing gabay para
sa mga nakatatanda sa pag-ayos ng mga di-pagkakasundo. Ang paggamit ng
ipinagbabawal na gamot at alak ay ipinakilala sa mga Mangyan ngunit ang
mga ito ay hindi laganap. Ang kamoteng kahoy, yam, ligaw na prutas,
saging, mais, at kanin ay kabilang sa kanilang tradisyunal na pagkain.

Hindi maiikakala na isa sa mga lubusang inaaping lahi ang mga kapatid
nating katutubong mangyan. Noon, tahimik lang silang namumuhay sa
kanilang kabukiran. Sa kabila ng kanilang simpleng pamumuhay, masasabing
kontento na sila dito sapagkat para sa kanila, sapat nang matustusan ang
kanilang pang araw-araw na pangangailangan. Hindi nila alintana ang mga
problemang kinakaharap ng mga taong nakatira sa mga pook urban.

Subalit, di naglaon ay kinamkam ng ibang tao ang kanilang mga lupaing
minana pa nila sa kanilang mga ninuno. Naging biktima sila ng pang-aapi
at pagsasamantala. Maraming mga Mangyan ang sumubok na ipaglaban ang
kanilang mga karapatan, pero tila hindi iyon sapat. Dahil sa kawalan ng
hustisya, maraming Mangyan ang sumabak sa armadong pakikibaka sapagkat
hindi nila ramdam na ang kanilang mga hinaing ay napapakinggan.  Sa
kabilang banda, mayroon ding mga Mangyan na piniling mamuhay na lamang
sa kapatagan. Ngunit hindi pa rin sila nakatakas sa pangungutya at
diskriminasyon ng ibang tao. Ang masakit pa dito ay kapwa Pilipino ang
gumagawa nito sa kanila. Hindi makatarungang maliitin ang kanilang
kulturang katangi-tangi at tunay na maipagmamalaki.

Sa kasalakuyan, ang lahing Mangyan ay kinakaharap ang unti-unting
paglaho ng kanilang mga pinakaiingatang kultura at tradisyon.